TREUR NIET

over de dood van uw geliefde.

Roep de reizigster niet terug, die op weg is naar haar bestemming,

want gij weet niet, wat zij zoekt.

Gij zijt van de aarde, maar zij is nu van de hemel.

Door over de dode te wenen, bedroeft gij de ziel van haar,

die niet tot de aarde terug kan keren.

Door naar verbinding met haar te verlangen,

kunt ge niet anders dan hinderen.

Zij is gelukkig in de plaats waar zij is aangeland.

Het verlangen om naar haar toe te gaan, helpt haar niet.

Uw levensdoel houdt u nog op aarde.

Geen schepsel, dat ooit geboren is,

heeft in werkelijkheid aan een ander behoord.

Iedere ziel is de geliefde van God.

Heeft God niet lief, zoals wij mensen dat niet kunnen?

De dood doet daarom niet anders dan de mens met God verenigen.

Want aan Wie de ziel in waarheid toebehoort,

tot Hem keert zij vroeger of later terug.

Waarlijk, achter de sluier van de dood is een leven verborgen,

dat het begrip van de mens op aarde te boven gaat.

Indien gij de vrijheid van die wereld zou kennen en wist,

hoe de bedroefde harten er van hun last worden bevrijd,

indien gij wist, hoe de zieken daar worden genezen

en de wonden worden geheeld,

indien gij de vrijheid kon begrijpen, die de ziel ervaart

naarmate zij zich van dit aardse leven van begrenzing verwijdert,

dan zoudt gij niet meer treuren over hen, die zijn heen gegaan,

maar bidden voor het geluk en de vrede

van deze zielen op hun verdere reis.

Hazrat Inayat Khan.